DOBRE PRAKTYKI W KONTAKTACH Z OSOBAMI O SZCZEGÓLNYCH POTRZEBACH
1. Zanim pomożesz – zapytaj. Sam fakt bycia niepełnosprawnym nie oznacza, że dana osoba potrzebuje pomocy. Jeżeli znajduje się ona w przyjaznym otoczeniu, zwykle sama da sobie świetnie radę. Dorośli niepełnosprawni chcą być traktowani jak niezależni ludzie.
2. Nie decyduj za osoby z niepełnosprawnościami co mogą, a czego nie powinny robić.
3. Pamiętaj, że każda osoba z niepełnosprawnością (w zależności od jej rodzaju) może mieć inne potrzeby, dlatego staraj się być w stosunku do niej elastyczny i otwarty.
4. Bądź taktowny w kontakcie fizycznym. Niektóre osoby niepełnosprawne utrzymują równowagę dzięki swoim rękom, dlatego chwytanie ich za nie – nawet w celu udzielenia pomocy – może tę równowagę zakłócić.
5. Osobę niewidomą lub słabowidzącą oprócz towarzystwa psa przewodnika można poznać także, gdy korzysta z białej laski, może mieć również założoną na przedramieniu żółtą opaskę z trzema czarnymi okrągłymi punktami w postaci trójkąta, lub taką samą plakietkę wpiętą w innym widocznym miejscu na ubraniu. Pies przewodnik, idąc z osobą niewidomą pracuje, nie rozpraszaj go głaskaniem, cmokaniem czy nawoływaniem.
6. Pomyśl zanim coś powiesz. Zawsze zwracaj się bezpośrednio do osoby niepełnosprawnej, nie do jej towarzysza, pomocnika ani tłumacza języka migowego. Prowadzenie zwykłej rozmowy z osobą niepełnosprawną jest pozytywne, po prostu zwracaj się do niej jak do każdej innej osoby.
7. Witając się z osobą, która ma np. amputowaną rękę, śmiało uściśnij jej drugą.
8. Nie decyduj za osobę niepełnosprawną. Osoby niepełnosprawne same najlepiej wiedzą co mogą zrobić, a czego nie. Nie podejmuj za nie decyzji co do uczestnictwa w jakiejkolwiek czynności. W zależności od sytuacji, wykluczanie osób niepełnosprawnych z jakiegokolwiek działania na podstawie założeń o ich ograniczeniach może stanowić pogwałcenie ich praw.
9. Reaguj uprzejmie na prośby osób niepełnosprawnych. Jeżeli osoby niepełnosprawne proszą cię o pewien sposób zachowania, to nie traktuj tego jako uwagę.
10. Stawiaj osobę na pierwszym miejscu. Mów „osoba niepełnosprawna”, a nie „niepełnosprawny”, „osoby niepełnosprawne”, a nie „niepełnosprawni”.
11. Rozmawiając z osobami niepełnosprawnymi można swobodnie używać wyrażeń idiomatycznych. Całkowicie dopuszczalne jest żegnanie się z osobą niewidomą słowami „dobrze było cię widzieć” albo „do zobaczenia”, gdyż niepełnosprawni sami często używają tego typu wyrażeń.
12. Nie stój nad głową osobie siedzącej na wózku. Cofnij się dwa kroki lub usiądź.
13. Zanim nawiążesz kontakt fizyczny, uprzedź o tym osobę niewidomą. Wymień swoje imię, a jeśli jest to stosowne – również funkcję jaką pełnisz. Powinieneś też przedstawić osobę niewidomą wszystkim osobom z grupy, aby nie poczuła się ona wykluczona.
14. Jeżeli osoba niewidoma korzysta z pomocy psa przewodnika, idź po przeciwnej stronie niż pies. Idąc opisuj otoczenie i wskazuj przeszkody, np. schody („w górę” lub „w dół”), albo dziurę w chodniku.
15. Aby dowiedzieć się, czy dana osoba chce porozumiewać się w języku migowym, za pomocą gestów, pisząc czy mówiąc, obserwuj jakie daje ci sygnały. Jeżeli nie rozumiesz, co mówi osoba niesłysząca lub niedosłysząca, poinformuj ją o tym. Jeżeli podczas rozmowy obecny jest tłumacz języka migowego, patrz na osobę niesłyszącą i utrzymuj z nią kontakt wzrokowy. Zwracaj się bezpośrednio do niej.
16. Osoby z zespołem TOURETTE’A mogą wydawać dźwięki lub wykonywać gesty, tiki, których nie są w stanie kontrolować. Niewielki odsetek osób z zespołem TOURETTE’A mimowolnie wypowiada przekleństwa, obelgi lub nieprzyzwoite słowa. W przypadku pracownika lub innej osoby z zespołem TOURETTE’A dobre skutki przynosi zrozumienie i akceptacja ze strony współpracowników oraz innych osób. Jeżeli u osoby z zespołem TOURETTE’A podczas rozmowy pojawiają się tiki wokalne, po prostu poczekaj aż miną, a następnie spokojnie kontynuuj rozmowę.
17. Osoby niesłyszące komunikują się między sobą za pomocą języka migowego, uważając się za członków mniejszości kulturowej i językowej. Nazywają siebie osobami niesłyszącymi przez duże N, a określenie „głuchy” może być dla nich obraźliwe. Niektórzy mogą nie mieć nic przeciwko temu, ale bezpieczniej jest określać osoby, które częściowo utraciły słuch i używają języka migowego, jako „niedosłyszące” a osoby ze znaczną utratą słuchu jako niesłyszące lub niesłyszące.
18. Epilepsja to stan neurologiczny, charakteryzujący się napadami padaczkowymi pojawiającymi się w przypadku zaburzeń czynności mózgu w postaci wyładowań bioelektrycznych. Napady padaczkowe mogą mieć gwałtowny przebieg a może wydawać się, że dana osoba znajduje się w transie. Podczas napadów częściowych złożonych, osoba, która jest nimi dotknięta może chodzić lub wykonywać pewne ruchy, chociaż w rzeczywistości jest ona nieprzytomna. Jeżeli ktoś dostaje ataku padaczki, nic nie można zrobić, aby go powstrzymać. Jeżeli osoba ta przewróciła się, upewnij się, że jej głowa jest bezpieczna i czekaj, aż atak minie.
19. Osoby z zaburzeniami psychicznymi mogą mieć czasami trudności z radzeniem sobie z zadaniami codziennego życia. Ich zaburzenia mogą zakłócać zdolność odczuwania, myślenia lub współżycia z innymi. Większość osób z zaburzeniami psychiatrycznymi nie jest agresywna. Jedną z głównych przeszkód, jakie napotykają jest negatywne nastawienie osób w swoim otoczeniu. W związku z tym, że zaburzenia te mają charakter ukryty, może zdarzyć się, że nawet nie zorientujesz się, że dana osoba ma problemy związane ze stanem umysłowym.
20. Osoby z upośledzeniem umysłowym (czasami określanym jako zaburzenia rozwojowe) wolno się uczą. Mają trudności z wykorzystaniem zdobytej wiedzy i umiejętności oraz z zastosowaniem ich w różnych miejscach i sytuacjach. Zwracaj się do takiej osoby używając jasno sformułowanych zdań, prostych słów i raczej konkretnych, a nie abstrakcyjnych pojęć. Pomóż jej zrozumieć złożoną koncepcję, dzieląc ją na mniejsze części. Nie używaj języka dziecięcego ani nie traktuj protekcjonalnie osób z upośledzeniem umysłowym. Dostosuj tempo, stopień złożoności i słownictwo twojej wypowiedzi do osoby, z którą rozmawiasz.
dobre-praktyki-osoby-ze-szczegolnymi-potrzebami.docx 22KBPobierz
Zarządzenie nr ……………………..
Dyrektora ………………………….z dnia ……………………………………………. r.
w sprawie stosowania dobrych praktyk w kontaktach z osobami o szczególnych potrzebach
Działając na podstawie art.4 oraz art.6 ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zapewnieniu dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami (Dz.U. z 2020 r., poz. 1062) zarządzam, co następuje:
§ 1.
1. Wprowadza się stosowanie przez pracowników dobrych praktyk w kontaktach z osobami o szczególnych potrzebach, zgodnie z załącznikiem nr 1 do niniejszego zarządzenia.
Dyrektor
Zarzadzenie_dobre-praktyki-dostenosc.docx 14KBPobierz
Dyrektora ………………………….z dnia ……………………………………………. r.
w sprawie stosowania dobrych praktyk w kontaktach z osobami o szczególnych potrzebach
Działając na podstawie art.4 oraz art.6 ustawy z dnia 19 lipca 2019 r. o zapewnieniu dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami (Dz.U. z 2020 r., poz. 1062) zarządzam, co następuje:
§ 1.
1. Wprowadza się stosowanie przez pracowników dobrych praktyk w kontaktach z osobami o szczególnych potrzebach, zgodnie z załącznikiem nr 1 do niniejszego zarządzenia.
Dyrektor
Zarzadzenie_dobre-praktyki-dostenosc.docx 14KBPobierz